Rezolucja Międzynarodowego Stowarzyszenia Pracowników (IWA - AIT) z 1928 roku wydrukowana w piśmie Anarchistycznej Federacji Polski.

Kongres stwierdza, że bezrobocie przybiera coraz bardziej charakter ostry i chroniczny, że proletariat całego świata pada jego ofiarą i że przyczyny jego są następujące:

1. Rozwój maszynizmu.
2. Stały wzrost liczebny proletariatu, wzrost wynikający z coraz częstszego używania siły roboczej kobiet i z napływu do pracy w przemyśle elementów dotychczas pracujących na roli.
3. Wprowadzenie nowych metod wytwórczości w przemyśle, metod, których skutkiem jest znacznie większa szybkość produkcji.
4. Niskie płace, które nie dają robotnikom możności kupowania, a przez to zmniejszanie ilości kupujących – zmniejszenie popytu na rynkach.

Kongres stwierdza, że udoskonalenie i rozwój maszynizmu, który mógłby ulżyć losowi robotników, służyły dotychczas wyłącznie interesom kapitalistów. Wypowiadając się bezwzględnie za postępem we wszelkiej formie, Kongres oświadcza, że postęp nie powinien w żadnym wypadku odbyć się kosztem wzrostu wyzysku.

Co do nowych metod wytwórczości znanych pod nazwą racjonalizacji, Kongres przestudiowawszy tę kwestię doszedł do wniosku, że ta forma pracy krzywdzi godność ludzką, jest szkodliwą dla zdrowia robotników i jest najpoważniejszą przyczyną bezrobocia.

Un filósofo dijo una vez que quien no estudia la historia está condenado a repetir sus errores. La cuestión está en buscar qué pudo hacerse mal, o no bien del todo, en el pasado. Esto puede darnos la posibilidad de no repetir errores en el presente y en el futuro.

Por supuesto, seria poco razonable y pretencioso dar lecciones a los compañeros de paises que estan a miles de kilómetros del nuestro, con otras circunstancias y con unas condiciones de lucha social y laboral muy diferentes. Pero cuando miro al pasado de la historia del movimiento anarcosindicalista en España, no sólo veo victorias estupendas y la gran revolución, sino también ciertos problemas internos. Y esos problemas permanecen de igual forma durante toda la historia de la heroica CNT.
Los intentos de usurpación bolchevique a principios de los años 20; las discusiones permanentes sobre la participación politica, el colaboracionismo de Pestaña y Peiró con politicos de la oposición en la lucha contra la dictadura de Primo de Rivera, el trentismo, el rechazo en Julio de 1936 al concepto confederal del comunismo libertario del Congreso de Zaragoza, el ministerialismo de la Guerra Civil, el frente común de posturas ‘internas’ con posturas autoritarias en la lucha contra Franco de los años 40 y 50, el cincopuntismo, la infiltración masiva de los reformistas y finalmente la escisión que llevó a la creacion de la CGT, hasta los actuales problemas con los heterodoxos y los intentos de expulsión de la Confederación de sus críticos mas activos…

May Day has long been a holiday where social democrats and establishment unions show themselves and remember the struggle for the 8-hour day. On this occasion, it is perhaps interesting to look back at some of the differences in the labor movement in the US in the 1880s. It can help us to understand that what the Haymarket anarchists had in mind was nothing like the social democracy that current labor leaders espouse.

Demands for an 8-hour day had been made since the beginning of the 19th century. In the United States, the 8-hour day became a regular demand after a general strike in Philadelphia in 1835, calling for 10 hours a day, minus 2 hours for meals. Different sectors of workers achieved the 8-hour day through strike action and agitation. Some legislation even passed for some states or categories of workers. It is interesting that the main battle for the 8-hour day became Chicago. The state of Illinois had passed legislation for the 8-hour day in 1867, but it had many loopholes and was ineffective.

The 8-hour day was a demand that was taken up by unions of different political leanings. The IWMA (First International) at its Congress in 1866, put forward this demand. The IWMA had influence amongst the German-speaking immigrant anarchist and socialist workers of Chicago, who later became a driving force in the labor movement. After the IWMA disbanded, the International Working People's Association was founded in 1881 by anarchists and a large and influential group appeared in Chicago

Haymarket i radykalizacja żądań świata pracy w latach 1880'tych

Dzień Pierwszego Maja od dawna był świętem, podczas którego pokazują się socjaldemokraci i związki establishmentowe, by czcić pamięć walki o 8-godzinny dzień pracy. Przy tej okazji, warto spojrzeć na różnice między różnymi związkami w ruchu pracowniczym w USA w latach 80'tych XIX wieku. Takie spojrzenie może pomóc zrozumieć, że to o co walczyli anarchiści z Haymarket nie miało nic wspólnego z socjaldemokracją, której hołdują obecni liderzy związkowi.

Żądanie 8-godzinnego dnia pracy formułowane było od początku XIX wieku. W USA, to żądanie stało się sztandarowym postulatem po strajku generalnym w Filadelfii w 1835 r., w którym domagano się 10-godzinnego dnia pracy, pomniejszonego o 2 godziny przeznaczone na posiłki. Pracownicy różnych branż uzyskali 8-godzinny dzień pracy za pomocą strajków i agitacji. W niektórych stanach wprowadzono nawet prawodawstwo dla niektórych kategorii pracowników. Ciekawym jest fakt, że terenem głównej bitwy o 8-godzinny dzień pracy stało się Chicago. Stan Illinois wprowadził ustawę o 8-godzinnym dniu pracy w 1867 r., jednak zawierała ona wiele luk prawnych i nie była skuteczna.

Żądanie 8-godzinnego dnia pracy zostało podchwycone jako żądanie przez związki zawodowe o różnych tendencjach politycznych. W IWMA (Pierwszej Międzynarodówce) postulat został przedstawiony na Kongresie w 1866 r. IWMA miała wpływy wśród anarchistycznych i socjalistycznych imigrantów posługujących się językiem niemieckim w Chicago, którzy później stali się siłą napędową ruchu pracy. Po rozwiązaniu IWMA, w 1881 r. założone zostało Międzynarodowe Stowarzyszenie Pracowników (IWPA). Założycielami grupy byli anarchiści. Duża i wpływowa grupa zawiązana została w Chicago.

Warto wiedzieć, że IWPA była prawdziwie rewolucyjną organizacją. Gdy rozpoczęła swoją działalność, stała na stanowisku, że żądanie 8-godzinnego dnia pracy od kapitalistów było zbyt liberalne. W łonie IWPA było wiele dyskusji, czy 8-godzinny dzień pracy powinien stanowić jedno z żądań, czy też żądania powinny obejmować likwidację pracy najemnej i kolektywizację środków produkcji. Niektóre z wiodących postaci w IWPA mocno sprzeciwiały się temu postulatowi. Inni mieli odmienną perspektywę. Jedną z takich osób był męczennik Haymarket, Albert Parsons. Widział on w walce o 8-godzinny dzień pracy sposób, by producenci (pracownicy) zatrzymywali dla siebie większą część owoców swojej pracy i obniżali zysk kapitalistów. Oczywiście pod warunkiem, że otrzymywaliby takie samo wynagrodzenie za 8 godzin pracy, jak za 10 lub 12. W końcu, IWPA zmieniło swoje negatywne zdanie i stało się jedną z wiodących sił w walce o 8-godzinny dzień pracy, działając za pośrednictwem Central Labour Union, w której stanowiła przeważającą większość.